Diagnostykę chorób tarczycy najczęściej rozpoczyna się w gabinecie lekarza rodzinnego. Oprócz opisanego badania fizykalnego, wywiadu, badania TSH lekarz może zlecić badanie krwi, lipidogram, zmierzenie poziomu glukozy czy określenie parametrów stanu zapalnego itp.
Gdy w czasie rutynowego badania pacjenta pojawiają się jakieś wątpliwości, lekarz powinien skierować taką osobę do endokrynologa. Specjalista może zlecić dodatkowe badania, np. zmierzenie poziomu hormonów tarczycy (fT4, fT3) czy poziomu odpowiednich przeciwciał, jakie występują w autoimmunologicznych chorobach tarczycy (przeciwciała przeciwko receptorowi TSH – anty-TSHR, przeciwciała przeciwko tyreoperoksydazie – anty-TPO, przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie – anty-Tg).
USG tarczycy
Wszystkie wymienione wyżej badania polegają na analizie laboratoryjnej pobranej w gabinecie krwi. W przypadku podejrzenia zmian o charakterze guzków najczęściej zlecane jest badanie USG tarczycy. Badanie jest bezbolesne i daje odpowiedź, jak wygląda struktura gruczołu. Nie pozwala jednak na różnicowanie wykrytych zmian co do ich charakteru. Dlatego procedurą – poniekąd uzupełniającą samo badanie USG – jest biopsja cienkoigłowa celowana, a więc pod kontrolą USG.
Lekarz sondą ultrasonograficzną odnajdzie zmianę, z której będzie chciał pobrać komórki do badania i pod jej kontrolą wprowadzi cieniutką igłę, za pomocą której zaaspiruje niewielką ilość zmienionego miąższu tarczycy. Ukłucie jest praktycznie niebolesne, porównywane do ugryzienia komara. Tak pobrany materiał wędruje do pracowni cytologicznej, gdzie lekarz patomorfolog ocenia charakter zmiany.
Scyntygrafia
Rzadziej wykonywanym badaniem, posiadającym ścisłe wskazania, jest scyntygrafia tarczycy. Badanie polega na podaniu dożylnym promieniotwórczego technetu bądź jodu i następnym oznaczeniu kumulacji tych pierwiastków w obrębie gruczołu za pomocą specjalnego urządzenia (tzw. gamma-kamery). Scyntygrafię przeprowadza się m.in. w przypadku podejrzenia wola zamostkowego, kwalifikacji do leczenia radiojodem czy rozpoznania guzka autonomicznego.
Źródło: medme.pl